Op weg naar mijn werk in de auto denk ik “ik rij nu door naar Parijs”.
Maar dat doe ik niet. Ik ga toch weer naar mijn werk.
Met als gevolg dat ik mezelf voorbij loop.
Ik voel me zo verantwoordelijk dat ik veel meer werk dan goed voor mij is.
Ik ben zo moe.
Dit speelde een aantal jaren geleden.
Ik werd ziek. En dat duurde veel te lang naar mijn zin.
Burn-out is een nare ziekte.
Je bent veel en veel te lang over je grenzen gegaan.
Dat heb je niet door.
Je neemt je verantwoordelijkheid.
Te veel verantwoordelijkheid.
Veel te veel verantwoordelijkheid.
Je wilt het allemaal zo goed doen.
Tot het teveel is en je lichaam op is.
Het begint vaak met iets kleins.
Hoofdpijn, nekpijn, een pijntje.
Gaat wel over.
Maar het zijn de eerste signalen dat er iets mis is.
En je negeert het.
Want er is zoveel te doen.
Tot je thuis zit te staren op de bank en er niets meer uit je handen komt!
Je bent lichamelijk en geestelijk uitgeput.
Je hebt een burn-out.
En dan volgt een lange weg van herstel.
En val je geregeld terug.
Maar langzaam gaat het beter.
En met de juiste begeleiding en ondersteuning
gaat het dan uiteindelijk weer goed.
Het komt ook voor jou weer goed.
Al zie je dat nu misschien nog niet gebeuren.
Het gaat goed komen!